Ísula intr”e ísula

A onniunu de nosu iat a depi essi cuntzèdia sa possibilidadi, mancai una sceti, de si biri de a foras, de si castiai a sei etotu. Po si cumprendi mellus, po biri chi s’àndala chi seus sighendi est dereta o trota, lada o a brìnchidus. Comenti un’astronàuta, chi sa Terra dda biit po su chi est, tunda, ma a tue chi ddui ses in pitzus ti parit totu paris. O che a su massaju candu una mata portat fròngias malàidas: a bortas sa dificultadi sua podit essi cuada. In is arrèxinis, ca po cresci sana su sustentu dd’arregollit de inguni.

Cussa possibilidadi a bortas si parat innanti a tui, sena de ti ndi acatai. Ponis cuatru cosas in bèrtula, donas sa dispedida a is istimaus tuus e saludas sa terra nadia, cumbintu chi est totu su chi ti ses lassendi a palas. De cussu momentu ses disterrau, fueddu prenu de sentidus chi is sardus impreant po disciniri cussu stadu de privatzioni de sa terra, de istesiamentu mancai no siat fortzau. As a ispeddiai meda is cosas chi as lassau atesu, e t’as a acatai chi as lassau fintzas una parti de tui, chi forsis in antis no biiast: is arrèxinis.

Po cantu potzat essi donosa e rica una terra, est sceti unu donu chi nos ant intregau po ddu agorrai, no est una cunchista ni unu meressimentu de sa genti chi ddui bivit. Est berus, comente una mata est in sa terra chi s’aciuvant is arrèxinis de unu pòpulu, e dd’afarrancant po si strantaxai. Ma su sustentu de custa mata s’agatat in s’istòria sua e in s’erèntzia chi s’at lassau oi. S’arrastu chi benit de s’istòria, sa linfa vidali chi fait bivi a una natzioni, paris cun sa cultura e su connotu suu, est finzas – e massimamenti – sa lìngua.

S’istòria de una natzioni sighit a bivi peri sa lìngua sua. E si no connoscis s’istòria de sa genti tua, no podis sciri diaderus de aundi benis.

Alessandro Camboni

Isula intr”e ísula
Mai ap’a scaresci
chi intra is undas tuas
mi ap’a podi sempri perdi
atzuvai e torrai a pillu
a m’apiculai in is pròpius curtus àspidus
biri a tui a tesu schiringendi un’arrisu
in cussu nieddu sciorau
bistiu cun fieresa

Mai ap’a scaresci
de cussus apposentus
chi de arrisu i prantu
nd’appu stérriu is momentus
intr”e bostus abbràtzidu
in cussu bostu mi castiai grai

Mai ap’a scaresci
chi amistadi i amori
intra is arrèxinis tuas acciuvant
is fundamentas, su sostentu
donnia singulu matoni
artivesa mea, mea natzioni
in s’umbra de is invincìbilis sessinis
mi ap’a podi sempri arrendi
deu ísula intr”e ísula
continente de emotzioni
deu innamorau de làcanas tuas
dai chi sempri torrai a partiri

Puoi leggere il testo in italiano a questo link

*Un ringraziamento speciale ad Alessandro Camboni per avermi aiutato nella traduzione della poesia.

3 Comments

  1. “all’ombra degli invincibili giunchi
    potrò sempre arrendermi”…ogni volta che leggo questi versi mi assalgono dubbi…sulla natura dell’arresa. Non si dovrebbe chiedere (quasi) mai il significato di certi versi, e forse è meglio non te lo chieda…

    "Mi piace"

  2. Ciao giovine Giovanni.
    Il senso della resa in questo caso, in questo verso, vuole essere quello di un piacevole stato in cui non é necessario battersi, perché ci si sente al sicuro, protetti. Non é una resa intesa come rinuncia alla battaglia, alle sfide.

    "Mi piace"

Rispondi

Inserisci i tuoi dati qui sotto o clicca su un'icona per effettuare l'accesso:

Logo di WordPress.com

Stai commentando usando il tuo account WordPress.com. Chiudi sessione /  Modifica )

Foto di Facebook

Stai commentando usando il tuo account Facebook. Chiudi sessione /  Modifica )

Connessione a %s...